Sand In My Shoes (Dido)
15 januari 2014 - Swakopmund, Namibië
Nadat we het überschöne Luderitz (am See) achter ons hadden gelaten, trokken we weer het binnenland in, door wéér een totaal ander landschap. Van zee, door zanderige vlaktes, langs rotspartijen en door groene landschappen richting de Sossusvlei, de Deadvlei en de Hiddenvlei, midden in de Namib desert. Deze dag hadden we gedoopt tot Hollandse dag, omdat al het 'wild' dat we tegenkwamen bestond uit: koeien, paarden, geiten en schapen.
Overigens dankt Namibië zijn naam aan de Namib desert. Namib betekent zoiets als 'uitgestrekte droge vlakte'. Erg toepasselijk. We vertokken voor zonsopgang, zodat we net ná zonsopgang het park bij Sesriem, 60 km voor de Sossusvlei, in mochten. Bij zonsopgang door de woestijn rijden was echt adembenemend. Van minuut tot minuut zag je de kleuren van de woestijn veranderen, van donker naar oranje/rood gekleurde zandduinen. De zandduinen zelf waren ook adembenemend, ditmaal letterlijk, aangezien we deze beklommen om een mooi uitzicht te hebben over zowel de Deadvlei en de Sossusvlei. De naam Deadvlei sprak voor zich. Een kale droge (klei)vlakte, waar enkele kale, uitgedroogde bomen stonden die al duizenden jaren geen water meer hebben gevoeld. Zo droog dat ze zelfs niet verrotten. De Sossusvlei is daarentegen iets minder droog. De Tsauchab rivier mondde daar vroeger uit en eens in de zoveel jaar bereikt de rivier die vlakte nog waardoor het redelijk groen is. En de Hiddenvlei? Die hebben we helaas niet kunnen vinden...
Op de weg terug, over een heuse 4x4 road, kwamen we helemaal vast te zitten in het mulle zand. Henri de rust zelve -of course- en Sandra toonde zich een gelijke van Paniekpiet. Gekukkig was er iemand in de buurt die ons uit de brand ehh zand hielp.
Daarna echt terug naar onze uitgestorven campsite -het vakantieseizoen is hier echt afgelopen- waar ze gelukkig nog net niet de stop uit het zwembad hadden gehaald, zodat we heerlijk konden afkoelen.
Waar in Luderitz de wind op een gegeven moment onze grote vijand werd, samen met een stel dronken Duitsers trouwens, maar dit terzijde, was de wind op de uitgestorven campsite onze grote vriend. Omdat wij daar de enigen waren, hadden alle vliegen (en dat zijn er veeel) het op ons gemunt, totdat de wind opstak. Desalniettemin hopen we dat Windhoek zijn naam geen eer aan doet, want de constante harde wind in Lüderitz waren we echt zat.
Maar goed, Windhoek stond voorlopig nog niet op de planning. Wel die andere Duitse stad aan de Atlantische oceaan: Swakopmund. Nog Duitser dan Duitsland zelf. Bij aankomst valt ons op dat ze hier aan het strand veel aan het bouwen zijn. Een nieuwe trekpleister voor toeristen zo tussen zee en woestijn. Dat is echt een gek gezicht: naar links kijken en zandduinen zien en rechts over de zee uitkijken. We hebben hier een ontzettend relaxte backpackers plaats gevonden om een paar dagen te chillen. De stad zelf is niet heel boeiend, maar wel: Zon & Zee. Do we need to say more?
Morgen gaan we weer op pad. We komen dan aan in Damaraland. Bergen, rotstekeningen en een bos met versteende boomstronken van miljoenen jaren oud. Dit deel van Namibië kent ook meer wild als giraffen en olifanten en bovendien is het meer primitief dan waar we tot nu toe zijn geweest. Daarna gaan we naar Etosha (een groot wildpark a-la Krüger) om uiteindelijk over 9 dagen onze auto in te leveren in Windhoek, waar jullie waarschijnlijk wel weer wat van ons vernemen.
Blijf jullie berichtjes sturen, vinden we leuk! En als je vragen hebt stel ze gerust, een beetje interactie kan geen kwaad ;)
Overigens dankt Namibië zijn naam aan de Namib desert. Namib betekent zoiets als 'uitgestrekte droge vlakte'. Erg toepasselijk. We vertokken voor zonsopgang, zodat we net ná zonsopgang het park bij Sesriem, 60 km voor de Sossusvlei, in mochten. Bij zonsopgang door de woestijn rijden was echt adembenemend. Van minuut tot minuut zag je de kleuren van de woestijn veranderen, van donker naar oranje/rood gekleurde zandduinen. De zandduinen zelf waren ook adembenemend, ditmaal letterlijk, aangezien we deze beklommen om een mooi uitzicht te hebben over zowel de Deadvlei en de Sossusvlei. De naam Deadvlei sprak voor zich. Een kale droge (klei)vlakte, waar enkele kale, uitgedroogde bomen stonden die al duizenden jaren geen water meer hebben gevoeld. Zo droog dat ze zelfs niet verrotten. De Sossusvlei is daarentegen iets minder droog. De Tsauchab rivier mondde daar vroeger uit en eens in de zoveel jaar bereikt de rivier die vlakte nog waardoor het redelijk groen is. En de Hiddenvlei? Die hebben we helaas niet kunnen vinden...
Op de weg terug, over een heuse 4x4 road, kwamen we helemaal vast te zitten in het mulle zand. Henri de rust zelve -of course- en Sandra toonde zich een gelijke van Paniekpiet. Gekukkig was er iemand in de buurt die ons uit de brand ehh zand hielp.
Daarna echt terug naar onze uitgestorven campsite -het vakantieseizoen is hier echt afgelopen- waar ze gelukkig nog net niet de stop uit het zwembad hadden gehaald, zodat we heerlijk konden afkoelen.
Waar in Luderitz de wind op een gegeven moment onze grote vijand werd, samen met een stel dronken Duitsers trouwens, maar dit terzijde, was de wind op de uitgestorven campsite onze grote vriend. Omdat wij daar de enigen waren, hadden alle vliegen (en dat zijn er veeel) het op ons gemunt, totdat de wind opstak. Desalniettemin hopen we dat Windhoek zijn naam geen eer aan doet, want de constante harde wind in Lüderitz waren we echt zat.
Maar goed, Windhoek stond voorlopig nog niet op de planning. Wel die andere Duitse stad aan de Atlantische oceaan: Swakopmund. Nog Duitser dan Duitsland zelf. Bij aankomst valt ons op dat ze hier aan het strand veel aan het bouwen zijn. Een nieuwe trekpleister voor toeristen zo tussen zee en woestijn. Dat is echt een gek gezicht: naar links kijken en zandduinen zien en rechts over de zee uitkijken. We hebben hier een ontzettend relaxte backpackers plaats gevonden om een paar dagen te chillen. De stad zelf is niet heel boeiend, maar wel: Zon & Zee. Do we need to say more?
Morgen gaan we weer op pad. We komen dan aan in Damaraland. Bergen, rotstekeningen en een bos met versteende boomstronken van miljoenen jaren oud. Dit deel van Namibië kent ook meer wild als giraffen en olifanten en bovendien is het meer primitief dan waar we tot nu toe zijn geweest. Daarna gaan we naar Etosha (een groot wildpark a-la Krüger) om uiteindelijk over 9 dagen onze auto in te leveren in Windhoek, waar jullie waarschijnlijk wel weer wat van ons vernemen.
Blijf jullie berichtjes sturen, vinden we leuk! En als je vragen hebt stel ze gerust, een beetje interactie kan geen kwaad ;)
dat ik het fantastisch vindt om te lezen wat jullie meemaken en de foto's te zien. Ik probeer jullie reis een beetje te volgen met google maps en zie dan ook wat foto's die door anderen gemaakt zijn op de plekken waar jullie zijn (geweest) en zo krijg ik een nog betere indruk van wat jullie werkelijk zien. Ik ben ook erg benieuwd naar de foto's die Henri (in alle rust) met z'n nieuwe camera heeft gemaakt van toen jullie vastzaten met de auto en van die vriendelijke voorbijganger die jullie geholpen heeft.
Neem wat desert zand mee uit de verschillende deserts als souvenir: je hebt nu toch genoeg in je schoenen zitten. Als je het laagje voor laagje in een plastic flesje meeneemt zie je de mooi kleurverschillen. Alleen: niet schudden!
Veel plezier, schrijf veel en maak veel foto's. Dan hebben wij er ook plezier van.
Groeten, Frans
met google maps heb ik de Hidden Vlei wèl kunnen vinden (na na na na na!)
Nog een weekje met de camper, genieten van de omgeving en de wilde beesten. Ik ben benieuwd naar het volgende verslag met enkele foto`s.
Veel plezier en wees voorzichtig.
Groetjes
FC Utrecht is verlost van een schuld van 27 miljoen euro.
Van Seumeren heeft de vordering omgezet naar het eigen vermogen van de club, zodat deze nu zo goed als schuldenvrij is. Dit heeft natuurlijk niets met de reis te maken, maar misschien vind Henri dit wel goed nieuws.
Ook zo leuk om jullie belevenissen te lezen, het maakt me wel erg jaloers. Zonsopgang door te woestijn moet inderdaad ook een belevenis zijn. Is het dan 's nachts ook echt zo koud en overdag heel warm?
Ben trouwens serieus benieuwd hoe hard het waait in Windhoek, haha.
Ik ben nu ook aangemeld voor jullie reisverhalen leuk om jullie avonturen te volgen
Liefs meike
Eindelijk weer even tijd gevonden om jullie gave verhalen te lezen. Het blijft fantastisch om te lezen wat jullie daar allemaal meemaken. Vooral die uitgestrekte zandvlaktes lijkt me geweldig om te zien!
We missen je wel hoor, alhoewel Edith even op jouw plaats op onze kamer heeft gezeten.
Nog lekker vakantie blijven vieren! groeten Monique