I Would Stay (Krezip)

Het lijkt al weer een hele tijd geleden dat we in Lifuwu waren en toch is dat maar iets meer dan een week geleden.  In het vorige verslag vertelden we al dat we de projecten van de 'friendly gecko' (ons guesthouse) gingen bezoeken.  's Ochtends eerst naar de kliniek voor een rondleiding.  In tegenstelling tot in Cape Maclear is deze kliniek 'governmental' wat betekent dat men niet hoeft te betalen voor zowel consult als behandeling.  Daarna met de verpleegkundigen mee op outreach waar de moeders met hun kleintjes (<5 jr) zich al langzaam verzamelden. De outreach start met zang waarbij de vrouwen zingen wat ze eerder hebben geleerd over onderwerpen als hygiëne en family planning. Daarna krijgen ze voorlichting,  vandaag over family planning. Vervolgens worden de kinderen gewogen en krijgen de kleinsten hun vaccinaties: volgens mij alles wat wij ook krijgen + rota (krijgen kinderen in nl dat ook?) Alles wordt keurig genoteerd in het medische paspoort.  Vanuit de outreach naar de nursery, waar de kinderen net hun pap op hebben en naar huis mogen. Ze komen allemaal op ons af stormen,  willen getild worden en poseren voor de camera (en vooral zichzelf terug zien :) ) Na de lunch op weg naar het voetbalveld om te spelen met de kinderen die op komen dagen. Een stuk of 20 vandaag. De jongens willen voetballen, de kleintjes puzzelen en twee wat oudere meisjes vooral liedjes zingen. Wat krijg je hier veel energie van. Al die onbevangen en blije kinderen waarvoor deze aandacht zoveel verschil maakt. Ze lopen allemaal in vodden vol gaten, te groot of te klein, maar wat maakt het uit... we hebben hier echt van genoten. We sluiten de dag met een romantisch familie diner af, want de stroom was 's nachts al uitgevallen en liet ons tot ons vertrek de volgende dag in de steek. Bij kaarslicht genoten van de pasta die de Italiaanse Fransesca gemaakt had,  bellisimo! 

De volgende dag een lange reisdag (en 4 uur wachten op een bus) naar Nkhata Bay. In de avond op de gok naar Mayoka Village waar ze gelukkig nog een kamer vrij hadden. Hier hebben we 4 dagen genoten van zonnen, lezen en snorkelen. De president van Malawi -Joyce Banda- kwam het stadje een campagne bezoek brengen. Leuk om te zien en een goede afwisseling om door het stadje te lopen en de craft market te bezoeken.  Daar hebben we onszelf getrakteerd op een echte Malawiaanse stoel die speciaal voor ons is gemaakt. Vorm, grootte, ontwerp en kleur, alles mochten we zelf kiezen en de volgende dag konden we hem ophalen.  Bovenverwachting mooi. Alleen moeten we hem nu wel meeslepen... Maar wat kleding gedoneerd voor het goede doel en nu past hij in de backpack van Sandra. 

Na een avondje Bao spelen (traditioneel spelletje waarbij je de steentjes moet eten van de ander) zijn we doorgereisd naar Livingstonia, althans naar een guesthouse vlakbij deze oude missiepost. Het ligt boven op een berg en kijkt uit over het dal en lake malawi. De lift naar het guesthouse was $50. Belachelijk veel,  maar na de rit met 20 haarspeldbochten was het ons duidelijk waarom ze zo'n bedrag vragen (onmogelijke dirt road). Bovendien was het anders een hike tocht van 2, 5 uur met zware backpacks, dus al met al vonden we het de prijs waard. Het uitzicht hier was adembenemend!  We hadden een open A-frame om in te slapen met datzelfde uitzicht. Helaas zat het weer wat tegen waardoor we de hangmatten niet hebben kunnen uitproberen.  Wel zijn we naar de waterval gelopen,  de hoogste in Malawi en hoewel deze in vergelijking met de Victoria Falls niets voorstelde was het erg leuk om met de lokale kinderen naar de cave te lopen waar je achter de waterval door kon lopen. Uiteraard voor een kleine vergoeding ;) 

De volgende ochtend vroeg dezelfde 20 haarspeldbochten weer naar beneden.  Dit keer achter in de pick up van een local met een aanzienlijk beter tarief: €5. Henri dubbelgevouwen in de laadbak tussen 7 anderen en Sandra op de rand spierballen kweken om er niet af te vallen. Het heeft slechts 1 blauwe plek opgeleverd...We zijn dezelfde dag van minibus in minibus doorgereden tot over de grens van Tanzania.  Mbeya om precies te zijn. Het verschil met Malawi is gelijk te merken aan de shops over de grens, aanzienlijk meer kleur, ontzettend veel motorbikes en mensen in betere kleding.  Ook wij gingen over de backpackgrens door in een business hotel te slapen met een heerlijk bed! 

De dag erop haasten naar het vliegveld, want het ontbijt was te laat klaar. De taxi chauffeur racete zodat we het  vliegtuig niet zouden missen. Gelukkig op tijd. En als je het over contrasten hebt dan is dit er nog één: van minibus naar een super nieuw vliegtuig om 1, 5 uur later aan de andere kant van Tanzania in Dar es Salaam te zijn. We reisden vanuit Livingstonia tot hier met een Duits meisje,  Wiebke. Zij ging naar een bekende in Dar es Salaam die via haar werk een taxi had geregeld.  Hij wilde ook ons wel even naar de ferry (richting Zanzibar) brengen. Daar aangekomen hielp hij ons aan een legaal kaartje en gaf hij aan ons naar de boot te brengen.  Hij reed verder de stad door en van de haven af. Het verkeer in Dar es Salaam is één grote puinhoop. Links en rechts een baan dezelfde kant op en in het midden een rij in tegengestelde richting en motoren die er tussendoor zigzaggen. Toen we hem nog maar een keer vroegen waar dan de boot was bleek dat hij dacht dat we met Wiebke mee naar kantoor gingen. Niet dus! En in plaats van Wiebke dan eerst af te zetten bij het kantoor van haar vriendin (waar we bijna waren) reed hij weer helemaal terug naar de plek waar we onze tickets voor de boot kochten (waar dus ook gewoon de boot was). Enig voordeel aan deze rit was dat we gelijk konden boarden :)  

En dan ben je nog dezelfde dag als dat je in het zuiden van Tanzania bent ineens in een totaal andere wereld:Zanzibar! Zwetend door de straatjes slenteren in een stad vol Arabische invloeden (die dan wel weer Afrikaans vervallen zijn). Zomers zonnig vol vakantiegangers met de camera om de nek en de heuptas om de iets te dikke buik. Met je voeten in het zand eten en ondertussen bedenken hoe je hier van kunt gaan genieten na alles wat we hebben gezien...Vanmorgen na een heerlijk ontbijt bleek dat onze gastheer van het B&B niet had stil gezeten. Hij had goed onderhandeld met een taxichauffeur die ons voor een leuk bedrag naar het hotel in Domwe (oosten van het eiland) wilde brengen. En daar liggen we nu bij het zwembad uit te kijken over het parelwitte zandstrand en de azuur blauwe zee. Onze laatste bestemming al weer. De tijd vliegt en we zouden graag nog langer door willen reizen. Helaas zit dat er niet in en zijn we volgende week weer thuis. Dus richten we ons op onze laatste missie: zo bruin mogelijk terug komen in Nederland!